Ben küçük bir çocukken göğüne sadece ağaçların uzandığı bir şehirde yaşardım. En büyük apartman 3 katlıydı ve sadece çocuk sesleri duyulurdu mahalle aralarından. Şimdi yaşadığım şehirde ağaçları görmek için şehir dışına çıkıyoruz ailece ve gökdelenler göğü delik deşik ettiler. Çocuklarda bir tuhaf artık. Ya susmayı öğrendiler ben büyürken, yada hepsi susturuldu ardımdan… Oysa ters giden bir şeyler var artık dünyada, herkes farkında ama herkesin işi başından aşkın, kimsenin dünyasını kurtaracak zamanı bile yok artık…